Met tranen in haar ogen staat ze mij te woord. Ze vertelt over de woedeaanvallen van haar zoon. 11 jaar is hij en fysiek al sterker dan zij is. Als alleenstaande moeder van 2 zoons heeft ze het zwaar. De vader is uit beeld en de oudste zoon neemt de vaderrol in door dominant gedrag te vertonen en luistert niet meer naar moeder. Vaak is hij agressief en boos naar moeder als die hem bijvoorbeeld verbiedt te gamen. Maar soms is het ook weer een klein kind met verdriet dat niet ophoudt met huilen.

Ik hoor het aan en geef advies. Moeder ontspant wat en zegt dat vooral de weekenden zwaar zijn. Dan is het kind niet op school en verveelt het zich. Voor extra sporten en hobby’s  in het weekend is er geen geld.

Samen met moeder zet ik de zaken op een rijtje. Wat kan helpen? Wat is een eerste stap. Ik ondersteun met opvoedadvies en geef haar een beeld van pre-puber gedrag. En vooral vertel ik haar dat ze de enige niet is. Ik heb meer cliënten met hetzelfde probleem gehad. Ik moet denken aan het vinden van een balans tussen liefde geven en streng zijn.

Wat is er veel veranderd op het gebied van inbakeren. Vroeger was het zo dat als de baby geboren was de dokters de raad gaven om de navelstreng door te snijden met een mes, maar vaak ook met een korst brood, een stuk aardewerk of een stuk riet. De bevalling werd begeleid door een vroedvrouw.

Het pasgeboren kindje werd aangekleed door de vroedvrouw. Men dacht dat het inbakeren (stevig in luiers verpakken) het vervormen van armen en benen zou tegengaan, navelbreuk voorkomen en opgelopen kneuzingen door de bevalling zou genezen. In latere tijden tot in de 20te eeuw was er rondom de bevalling ook een baker. Dit was de huidige verloskundige. Zij begeleidde de vroedvrouw en was een paar dagen voor en na de bevalling in huis. Zij bakerde het kindje in. Het hoofdje van de baby werd bedekt met een kleine muts om de broze fontanel te beschermen. De baker raakte in ongenade toen er verloskundigen kwamen. Het woord ‘bakerpraatjes’ ontstond. Doordat bakers vaak onjuiste beweringen hadden.

Ongeveer 25 jaar geleden werd het inbakeren herontdekt omdat baby’s steeds onregelmatiger gingen drinken en slapen. Er zijn veel verschillen tussen het inbakeren van toen en nu. De huidige techniek van het inbakeren, mits juist uitgevoerd, is niet belastend voor de groei en de heupontwikkeling. Baby’s hoofd wordt niet ingebakerd en warmtestuwing wordt met het juiste materiaal voorkomen.

Momenteel is het inbakeren erg in zwang. Baby’s worden er rustiger van.

Grenzen zetten voor kinderen is niet altijd even makkelijk. Vooral bij vrij geesten met een sterke wil. Toch kan ik niet genoeg benadrukken hoe belangrijk dat is.

Waarom is grenzen zetten belangrijk ?

Kinderen met een sterke wil kunnen door een machtsstrijd aan te gaan hun ouders uitputten. Om overspannenheid of een burn-out te voorkomen is het belangrijk om nee tegen je kind te leren zeggen en consequent te zijn.

Wat te doen? 

Praten over zijn boosheid als de rust in de tent is weergekeerd is goed. Je kan natuurlijk wel aan de frustratie van het kind tegemoet komen door keuze-opties aan te bieden. Oké, jij kan kiezen tussen deze twee opties: of je gaat eerst je speelgoed opruimen, of eerst naar een verhaaltje luisteren en daarna je speelgoed opruimen. Als je kind voor een derde (ongewenste) optie kiest, zoals dat hij persé nu een ijsje met slagroom wil eten (wat je niet in huis hebt en ook niet van plan bent te geven), leg je hem kalm en doortastend uit dat dat geen realistische optie is. En dat je wacht tot hij uit de eerste 2 opties gekozen heeft. Of op een andere manier een stuk autonomie geven.

Verder negatief gedrag zoals drama-queen gedrag gewoon negeren en het kind rustig laten uitrazen. Laten stampen als een olifant op de vloer of boksen in een kussen werkt ook vaak goed.

Verdere opties:

Veel wandelen in de natuur laadt positieve energie op en ook bewegen om overtollige energie kwijt te raken is een goed ding.

Voor mijn eindopdracht bij de cursus JGZ en antroposofie interviewde ik Rineke Boerwinkel, antroposofisch jeugdarts te Haarlem. Zij vertelde in het interview over de magische wereld van het jonge kind. Ze gaf de uitleg dat je jonge kinderen niet teveel een verhaal waarbij ze in hun denken gaan zitten moet vertellen. Maar eerder dat je ze iets vertelt, waarbij de magische wereld betrokken wordt, waar ze nog vol inzitten. Dus als ze bijvoorbeeld bang zijn voor het krijgen van een prikje kan je er hun knuffel bij betrekken als arts, door tegen de knuffel te praten en deze ook een prikje te geven. Volgens Rineke ga je op die manier bij een kind van het hoofd naar de buik, waar het gevoel zetelt. Een kind zal zich dan eerder met de volwassene verbonden voelen.

Hoogsensitieve jongens hebben vaak het gevoel niet te voldoen aan de verwachtingen van hun omgeving. Vooral vaders worstelen met de vraag of ze hun zoon moeten stimuleren om weerbaarder te zijn of juist hun gang moeten laten gaan. Dit zet de vader-zoon relatie onder druk. Van jongens wordt verwacht dat zij zich extraverter uiten. Ouders vinden het vreemd als hun zoon zich terugtrekt op een stille plek en begint te huilen. Dergelijk gedrag vinden zij meer bij meisjes horen. In mijn praktijk geef ik ook weerbaarheidstrainingen aan vooral jongetjes. Maar ook maak ik de ouders ervan bewust wat hoogsensitiviteit inhoudt en hoe ermee om te gaan bij hun kind.